முந்தைய இரவில் சித்தியோடு சுய இன்பம் அனுபவித்து, பிறகு அவளோடு உடலுறவும் கொண்ட பிறகு, ஆனந்த் அயர்ந்து உறங்கி விட்டிருந்ததால், மறுநாள் காலை அவன் எழுந்து கொண்டபோது, கட்டிலில் சித்தியைக் காணவில்லை. கடியாரத்தைப் பார்த்தபோது மணி ஏழு ஆகியிருந்தது. சோம்பல் முறித்து எழுந்து கொண்டவன், தனது பையிலிருந்து பற்பசை, பிரஷ் எடுத்துக்கொண்டு பாத்-ரூமை அடைந்தபோது, ஏற்கனவே உள்ளே யாரோ இருப்பதை அவன் அறிந்து கொண்டான்.
“புஷ்பா போயிருக்கா!” என்று குரல்வந்த திசையை நோக்கி ஆனந்த் திரும்பியபோது, சமையலறையில் அவனுக்கு முதுகைக் காட்டியபடியே சித்தி ரஞ்சிதா அடுப்பில் பாலைக் கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள். ஒரு கணம் முந்தைய இரவில் தான் சித்தியோடு விளையாடிய காமலீலைகள் ஆனந்துக்கு நினைவுக்கு வரவே, அவன் குறும்புப்புன்னகையோடு சமையலறைக்குள்ளே நுழைந்தான்.
அவனது காலடிச்சத்தம் கேட்டும், ரஞ்சிதா கூச்சம் காரணமாக திரும்பிப்பார்க்காமலே இருந்தாள். ஆனால், அவனது இடுப்பு தனது குண்டியின் மீது வந்து அழுந்தியதும், அவளால் சும்மாயிருக்க முடியவில்லை.”ஆனந்த்! அதுதான் ராத்திரி சித்தியை உண்டு இல்லேன்னு பண்ணியாச்சில்லே? இப்போ, காலங்கார்த்தாலேயே என்னவாம்?”ஆனந்துக்கு ஒரு நப்பாசை ஏற்பட்டது.
முந்தைய இரவில் அவன் அரையிருளில் பார்த்த சித்தியின் அழகை பகல் வெளிச்சத்தில் பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.”சித்தி! பல்விளக்கிட்டு வர்றேன்! சூடா ஒரு காப்பியோட பெட்-ரூமுக்கு வாங்க!” என்று அவள் காதில் கிசுகிசுத்தான்.”ஊஹும்! போடா!! புஷ்பா முழிச்சிட்டிருக்கும்போதா?” ரஞ்சிதா திரும்பாமலே பதிலளித்தபோதும், அவளுக்குக் கூச்சம் ஏற்படவே முகத்தை இரண்டு கைகளாலும் மூடிக்கொண்டாள்.
மேற்கொண்டு ஆனந்த் பேச முற்படுவதன் முன்னமே, பாத்ரூம் கதவு திறக்கவே, புஷ்பா வெளியேறினாள். ஆனந்த் அவளைப் பார்த்து ’குட் மார்னிங்’ என்று புன்னகையோடு கூறிவிட்டு காலியாகி விட்டிருந்த பாத்ரூமுக்குள்ளே நுழைந்தான். பல்விளக்கிக்கொண்டிருக்கும்போதே அவனுக்கு, வெளியே கிளம்புமுன்னர் சித்தியை இன்னொரு தடவை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டிருந்தது.
ஆனால், புஷ்பா இருக்கையில் அது எப்படி சாத்தியமாகும் என்ற எண்ணத்தில் அவன் குழம்பிக்கொண்டிருந்தான். கைகால் முகம் கழுவிவிட்டு புத்துணர்ச்சியோடு அவன் பாத்ரூமை விட்டு வெளியேறியபோது, சித்தி ரஞ்சிதம் கண்ணில் படவில்லை. புதிரோடு பெட்-ரூமை அடைந்தவனைப் பின்தொடர்ந்து வந்த புஷ்பா,”காப்பி!” என்று நீட்டினாள்.”சித்தி எங்கே?” என்று வினவினான் ஆனந்த்.”ஏன்? சித்தி கையாலே தான் காப்பி சாப்பிடுவீங்களா?” என்று நக்கலாகக் கேட்டாள் புஷ்பா.
“அடடா!” என்று சிரித்தவாறே அவள் கையிலிருந்த காப்பியை வாங்கிக்கொண்டான் ஆனந்த். “நேத்து நான் வந்ததிலிருந்து உம்முன்னு இருந்தீங்க? இப்போ ரொம்ப தைரியமாப் பேசறீங்களே அண்ணி?””என் தைரியத்தைப் பத்தி உங்களுக்குத் தெரியாது,” என்று சுருக்கென்று பதிலளித்தாள் புஷ்பா.”ஓ! சரிதான்,” என்று காப்பியைப் பருகியபடியே புஷ்பாவை மேலிருந்து கீழ்வரையிலும் நோட்டமிட்டான் ஆனந்த்.
நேற்று மட்டும் இவள் அடுத்த அறையில் விரல் போட்டு முனகாமல் இருந்திருந்தால், சித்தியோடு சரிசமமாக சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டதும், அதன் பிறகு சித்தியை ஓத்ததும் நடந்தேயிருக்காதே என்று எண்ணியபடி அவளையே கூர்ந்து கவனித்தான் ஆனந்த்.”நல்லாயிருக்கு அண்ணி!” என்று நமுட்டுச் சிரிப்போடு கூறினான் ஆனந்த்.”எது?” என்று கிண்டலாகக் கேட்டாள் புஷ்பா.”காப்பி!” என்று சிரித்தான் ஆனந்த்.”தேங்க்ஸ்!” என்றாள் புஷ்பா.
அவள் அணிந்து கொண்டிருந்த மிகச் சிறிய மூக்குத்தியும் அவளது முகத்துக்கு அழகு சேர்த்துக்கொண்டிருப்பதைக் கவனித்தான் ஆனந்த். அவள் மிகச் சாதாரணமான வாயில் புடவையையே அணிந்து கொண்டிருந்தபோதிலும், அதிலும் மிகவும் கவர்ச்சியாகத் தெரிந்தாள். புடவையை இழுத்துச் செருகியிருந்ததால், அவளது இடுப்பின் இடதுபக்கம் பளீரென்று கண்ணைப் பறித்தது.
“நேத்து ராத்திரி ரொம்ப நேரம் தூங்காம முழிச்சிட்டிருந்தீங்க போலிருக்கே?” புஷ்பாவின் குரலில் நக்கலும் எகத்தாளமும் கலந்திருந்தது. ஆனந்த் அதிர்ந்தான். ஆனால், மறுகணமே சுதாரித்துக்கொண்டு அவளை நோக்கிப் புன்னகைத்தான்.”என்ன அண்ணி பண்ணுறது? ஹாலிலேருந்து ஒரே முனகல் சத்தம்! உங்களுக்குக் காய்ச்சலோ என்னமோன்னு கவலைப்பட்டுக்கிட்டு ராத்திரி பூரா சித்தி தூங்கவேயில்லை!” என்று அப்பட்டமாகப் புளுகினான்.
இப்போது புஷ்பா அதிர்ந்தாள். தான் இரவில் முனகிக்கொண்டிருந்ததை கொழுந்தனும், மாமியாரும் கேட்டிருக்கிறார்கள் என்பது அவளுக்கு மிகுந்த கூச்சத்தை ஏற்படுத்தியது. இருந்தாலும், அவள் விடுவதாக இல்லை.”தூங்காம இருந்தாங்களா? அல்லது…அவங்களை நீங்க தூங்க விடாம தொந்திரவு பண்ணிட்டிருந்தீங்களா?” என்று சிரித்தவாறே கேட்டாள்.
“அப்படியே வச்சுக்கலாமே!” என்று காப்பியைக் குடித்து முடித்து கோப்பையை அவளிடம் நீட்டினான் ஆனந்த்.”சித்தியும் மகனும் ரொம்பவே காய்ஞ்சு போயிருக்கீங்க போலத் தெரியுது,” என்று மீண்டும் சிரித்தாள் புஷ்பா. “அதுக்காக, இவ்வளவு சத்தமா போடுறது? பக்கத்து வீட்டுக்குக் கூடக் கேட்டிருக்கும் போலிருக்கு!””அண்ணி! நீங்க போட்ட சத்தம் பெங்களூர் முழுக்கக் கேட்டிருக்குமே!” என்று கண் சிமிட்டினான் ஆனந்த்.
“நான் ஒண்ணும் அவ்வளவு சத்தம் போடலே!” என்று முகம் சிவக்கக் கூறினாள் புஷ்பா.”அதை நீங்க சொல்லக் கூடாது அண்ணி! கேட்டவங்க நாங்க சொல்லணும்!” என்றான் ஆனந்த். “நான் கூட என்னவோ ஏதோன்னு பயந்து எழுந்து வரலாமான்னு கூட நினைச்சேன். ஆனா…சித்தி தான்…””சித்தி தான்…,” என்று குறும்புப்புன்னகையோடு அவனை ஏறிட்டாள் புஷ்பா. “என்ன சொன்னாங்க அத்தை? என்ன செஞ்சாங்க?”ஆனந்துக்குப் புரிந்து போனது.
தானும் சித்தியும் இரவில் விளையாடியதை, புஷ்பா ஒளிந்திருந்து பார்த்திருக்க வேண்டும் என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது.”எல்லாம் தெரிஞ்சுகிட்டே, என் வாயாலேயே எல்லாத்தையும் கேட்கணுமுன்னு ஆசைப்படறீங்க அண்ணி,” என்று பதிலளித்தான் ஆனந்த்.”அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே! அவுங்க ஆம்புளை சுகத்துக்காக ஏங்குறது பெரிய விஷயமில்லே!
ஆனா உங்க வயசுப்பையன் இப்படியா காஞ்சமாடு கம்பங்கொல்லையிலே விளுந்து புரண்ட மாதிரி விளுவீங்க?” என்று சிரித்தாள் புஷ்பா.”உங்களுக்குப் பொறாமை!” என்று புன்னகைத்தான் ஆனந்த்.”பொறாமையில்லை! உங்களைப் பார்த்தா பரிதாபமாயிருக்கு,” என்றாள் புஷ்பா.